მიქელ პატარიძე - პოეტი, მთარგმნელი, ჟურნალისთი და საზოგადო მოღვაწე, დაიბადა 1895 წელს ქუთაისში. 

1912 წელს დაამთავრა ქუთაისის რეალური სასწავლებელი და სწავლა განაგრძო პეტერბურგის პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში. თებერვლის რევოლუციის შემდეგ დაბრუნდა საქართველოში და აქტიურად ჩაება საზოგადოებრივ ცხოვრებაში. წლების მანძილზე გვერდში ედგა გიორგი კეკელიძეს. საზოგადოება „შევარდენის“, აქტიური წევრი იყო.

გარდა ამისა, ეწეოდა ჟურნალისტურ და ლიტერატურულ მოღვაწეობასაც. დაგვიტოვა რუსული პოეზიის შესანიშნავი თარგმანები (პუშკინი, ლერმონტოვი, ბლოკი ბალმონტი, ესენინი, სურკოვი, სვეტლოვი). მანვე გააცნო ქართველ მკითხველს შევჩენკო, ფრანკო, ბაჟანი, მიცკევიჩი. პატარიძისეული თარგმანებით დამკვიდრდა ქართულ პოეზიაში შესანიშნავი ფრანგი პოეტი ერედია „ტროფეებით“. აღსანიშნავია აგრეთვე მის მიერ ფრანგულიდან ნათარგმნი რონსარის, ჰიუგოს, ბოლდერის, ვერლენის, როლანის, ვალერის, რემბოს ცალკეული პოეტური ნიმუშები.

გამორჩული ღვაწლი დასდო მაიაკოვსკის პოეზიის ქართულად თარგმნას. ამ საქმეს 30 წელიც შეალია. სწორედ მანვე დაარსა პოეტის სახლ-მუზეუმი ბაღდათში, სადაც თავისი სოცოცხლის ბოლო წლები  (17 წელი)  გაატარა.  

საღამოს მართავს ფონდი „ცისფერყანწელთა ხსოვნისათვის“

27 მაისს, 19.00 მწერალთა სახლი „ქალაქი გუშინ, დღეს, ხვალ“ ციკლის ფარგლებში გიწვევთ არქიტექტორ-ურბანისტის ლადო ვარდოსანიძის საჯარო ლექციაზე:თბილისი. შტრიხები ბიოგრაფიისათვის. იდენტობის ძიების ორასწლიანი პერიპეტიები.
ბოლო ორი საუკუნის განმავლობაში თბილისმა (1936 წლამდე - ტფილისი) რადიკალური ცვლილებები განიცადა. რუსეთის იმპერიის მმართველობამ დაასრულა ტფილისის ბიოგრაფიის ფეოდალური ხანა, ქალაქი დაადგა განვითარების რუსულ-ევროპულ გზას. XIX საუკუნის შუა ხანებში, მთელი კავკასიის მთავარმა ქალაქმა „ორსახა იანუსის“ მეტსახელი შეიძინა - ძველი, აზიური და ახალი, ევროპული - მკვეთრად გამიჯნული ნაწილების არსებობის გამო. ქალაქის ძველი უბნების სოციოკულტურულ და ეკონომიკურ ცხოვრებას ამქრული წყობა განაპირობებდა. ამავე პერიოდში იწყება ურბანული გარემოს მნიშვნელოვანი უჯრედის - „ტფილისური ეზო-სახლის“ ჩამოყალიბება. ტფილისის სივრცით-გეგმარებითმა სტრუქტურამ შეიძინა ხაზოვანი, სიგრძივი განვითარების ვექტორი, რაც დღემდე მდგრად, ორგანულ ქალაქმაფორმირებელ ფაქტორად გვევლინება.
გასაბჭოების შემდეგ, ტფილისმა აისახა საბჭოური ქალაქთმშენებლობითი დოქტრინის ძირითადი პრინციპები - ურბანული მემკვიდრეობის ტოტალური უარყოფა, არქიტექტურულ-გეგმარებითი მასშტაბის გაზრდა, საინჯინრო-ტექნიკური ინფრასტრუქტურის გამართვა, მომსახურების ფორმების ნორმატიული უზრუნველყოფა, მწვანე მშენებლიბა და სხვა ამგვარი. ამასთან, დაჩქარებული ინდუსტრიალიზაციისა და სოფლიდან ჩამოსული მიგრანტების ტალღების ფონზე უმძიმესი მდგომარეობა შეიქმნა საბინაო სექტორში. „კომუნალური ბინების კოშმარს“ ხელისულება „ხალხის მტრებთან“ იდეოლოგიური ბრძოლის ბერკეტად იყენებდა; ასეთ პირობებში ყალიბდებოდა homo soveticus-ის მდგრადი სოციალურ-ფსიქოლოგიური ტიპი. 
1960-ანი წლების ლიბერალიზაციამ თბილისს თავისი კვალი დაამჩნია - უწინარესად, მიკრორაიონირების პრინციპზე ჩამოყალიბებული მსხვილი პერიფერიული საცხოვრებელი მასივების სახით. 1970-ანი წლების მეორე ნახევრიდან იწყება ძველი ქალაქის ემანსიპაცია; კულტურულ მემკვიდრეობაზე ზრუნვა ხელისუფლების პრიორიტეტად იქცა - გარკვეულწილად, ეროვნული მოძრაობის საპირწონედ.
დამოუკიდებლობის დაბრუნების შემდეგ, თბილისმა დრამატული პერიოდები განიცადა. სამხედრო ხუნტისა და ედუარდ შევარდნაძის ხელისულება თბილისის ურბანულ გარემოს პოპულისტური და ფისკალური მიზნების მისაღწევად იყენებდა. მოქმედებდა „ბოთლიდან ჯინის გამოშვების“ პრინციპი. 2003 წლის გადატრიალების შემდეგ, ზელიბერალური ეკონომიკური პოლიტიკის ფონზე, ქალაქისადმი მომხმარებლური დამოკიდებულება გაძლიერდა; თავი იჩინა ვოლუნტარისტულმა გადაწყვეტებმა, უცხოელი არქიტექტორების თუ დიზაინერების უკონკურსო მოწვევებმა, ბრძოლამ საბჭოთადროინდელ არიტექტურასთან, პროფესიული და საზოგადოებრივი აზრის უგულვებელყოფამ; გაგრძელდა ქალაქის მთავარი არქიტექტორების გაუთავებელი ცვლა. ამასთან, უნდა ითქვას, რომ წარმატებას მიაღწია თბილისის ბრენდინგმა ახალი არქიტექტურული ობიექტების მეშვეობით.
ურბან-მენეჯმენტის ხარვეზები დღევანდელ ხელისუფლებასაც ახასიათებს, რაც უწინარესად გამოიხატება ქალაქის მესვეურების თბილისის საზოგადოებასთან დიალოგის უუნარობასა და - უფრო დიდ მასშტაბში - ჩვენს საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში ბიზანტიზმის პრინციპების დომინირებაში. ასეთი ვითარების დაძლევა მხოლოდ სამოქალაქო საზოგადოებას ძალუძს, რისი ნიშნები ბოლო ხანს სულ უფრუ აშკარა ხდება

გამომცემლობა „ინტელექტი“ გთავაზობთ პროექტს „პავიჩი ქართულად“

პროექტის ფარგლებში გამომცემლობა „ინტელექტის“ ოფიციალური მოწვევით 25-29 მაისს საქართველოს ეწვევა სერბი მწერალი იასმინა მიხაილოვიჩი, გამოჩენილი სერბი მწერლის მილორად პავიჩის მეუღლე, რომელიც თბილისის წიგნის საერთაშორისო ფესტივალის განსაკუთრებული სტუმარი იქნება. 


29 მაისი, 19:00 – იასმინა მიხაილოვიჩისა და მილორად პავიჩის წიგნების შემაჯამებელი, მასშტაბური პრეზენტაცია საქართველოს მწერალთა სახლში გაიმართება იასმინა მიხაილოვიჩის, მისი ლიტერატურული აგენტის – სტეფანო ბისაჩის, ქართველი მთარგმნელებისა და რედაქტორების მონაწილეობით. 


დასწრება თავისუფალია!

1 ივნისს, 19.00 მწერალთა სახლი გიწვევთ გივი ალხაზიშვილის ახალი პოეტური კრებულის "ჩემი დღეების მიწა" პრეზენტაციაზე.
ჩემი დღეების მიწა” - გივი ალხაზიშვილის ახალი ლექსების წიგნია. ერთი ლექსის სათაური პოეზიის კრებულის სახელად იქცა. ასე გამოიკვეთა ავტორისეული ჩანაფიქრი, რაც წიგნში დაბეჭდილმა ლექსებმა განაპირობა. პოეზია თავის მკითხველს პოულობს და იგი სიცოცხლეს ეძღვნება. ეს იგრძნობა კიდეც მარჩენალი მიწის სიყვარულის დედობრივ სიყვარულთან გათანაბრებით, ადამიანური სიახლოვით და, ცხადია, ბუნებრივად ჩნდება სახარებისეული საყოველთაოდ ცნობილი კონცეპტი, რომელიც უარყოფას ან მივიწყებას არ ექვემდებარება, ამ მოსაზრებას გამოხატავს არაერთი ლექსი: “მედიტაცია _ ნაგულისხმევი მუსიკის თანხლებით”, “პირვველი პაუზა”, მეორე პაუზა”, “მესამე პაუზა”, “დამალობანა”, “ბავშვობაში ცა რომ მყავდა” და ხვა ამ წიგნში გამოქვეყნებულ ყოველ ლექსს აქვს თავის სათქმელი და სივრცე. ისინი ერთმანეთს ავსებენ, აგრძელებენ და ეხმიანებიან. ეს არის ეგზისტენციის პოეზიაში შენახვის, პოეზიად ქცევის და გადარჩენის მორიგი მცდელობა, და სწორედ მედიტაციის ასეთ ტონალობას ჰქვია ნაღვლიანი ოპტიმიზმი.
საღამოზე ბატონი გივი ახალი კრებულიდან წაიკითხავს ლექსებს.