რომ არა მტკვარი, თბილისი არ იქნებოდა ისეთი შთამბეჭდავი, როგორიც აღწერილია მრავალი უცხოელი მოგზაურის ჩანაწერებში, როგორიც აღბეჭდილია ძველ ლითოგრაფიებსა და ფოტოებზე. მტკვარი იყო თბილისის პირველი არქიტექტორი, მისი სახისა და იერის განმსაზღვრელი. მტკვრის პირას შენდებოდა მნიშვნელოვანი საკულტო თუ საერო დანიშნულების ნაგებობები. მტკვარს მიაშურებდნენ გასართობად, ფიქრების თავმოსაყრელად, გასაგრილებლად, წყურვილის მოსაკლავად... მტკვრის წყალში ინათლებოდნენ, „მტკვარი იყო ქართველთა იორდანე“... - ეს ყველაფერი იყო და არცთუ ისე დიდი ხნის წინ, მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს ყველაფერი წარსულში დარჩა. დღეს მტკვარი სრულად არის მოწყვეტილი ქალაქს. თბილისი თავისი ცხოვრებით ცხოვრობს, მისგან მოწყვეტილი, ბეტონის არხში ჩაკარგული მდინარე კი თავისთვის მიედინება ისე, რომ მისი არსებობა არც არავის ახსოვს. გავიხსენოთ მდინარე, ვცადოთ მისი აწმყოსა და წარსულის მოხელთება. 

შეხვედრაზე განხილული იქნება ახალი ქართული რომანის დაბადება, მისი პირველი ნაბიჯები და ასახვის სრულიად ახალი ხერხები, დამოკიდებულება ენასთან და სამყაროსთან. აპოკალიფსური კრიზისი და ნეორომანტიზმი, როგორც  ბრძოლის ერთგვარი ხერხი. მსგავსებები და განსხვავებები ქართულ ნეორომანტიზმსა და სხვა მსოფლიო მიმდინარეობებს შორის, ცოტა რამ ბრაზილიური, ავსტრალიური და სკანდინავიური ლიტერატურის შესახებ. საკითხები და დამოკიდებულებები, რომელიც იბადება ჯერ კიდევ აკაკი წერეთლისა და ალექსანდრე ყაზბეგის შემოქმედებაში და გრძელდება ვასილ ბარნოვთან, კონსტანტინე გამსახურდიასა და გოგლა ლეონიძესთან.