გამომცემლობა „ინტელექტი“ - თანამედროვე პროზის სერიის მორიგ წიგნს წარმოგიდგენთ - ივა ფეზუაშვილის მოთხრობების კრებულს -  „ვცადე“ 

გამომცემლობა „ინტელექტი“ თანამედროვე პროზის სერიიდან წარმოადგენს  ლადო კილასონიას  მოთხრობების კრებულს - „ბრონქსური ისტორია ოქროსუბნურად“.

ლადო კილასონიას პირველად „ლიტერატურული გაზეთის“ ძველ რედაქციაში შევხვდი. ყიფშიძეზე. ფანჯარასთან იდგა. რავი, ახლა აღარ მახსოვს, რა ამბავი იყო, ალბათ, ჰონორარზე ვიყავით მისულები. იმავე „ლიტერატურული გაზეთის“ ფოტოდან ვიცანი, ლადოს მოთხრობები მომეწონა და ფოტოც ამიტომ დამამახსოვრდა. „შენ პლეხანოველი ხარ-მეთქი, ხო?“ – ვკითხე. ზუსტად მოვარტყი. „პლეხანოვი“, ოქროს უბანი, ვაგზლის მოედანი, „დინამოს“ სტადიონი, მუშტაიდის ბაღი – ასე ნაცნობი და ახლობელი მტკვარგაღმა უბნები, ათასჯერ რომ გვიბოდიალია იქ მთვრალებს თუ ფხიზლებს, თითქოს ყველაფერი ნაცნობია, სინამდვილეში კი ყოველ იტალიურ ეზოს, ყოველი სახლის თაღსა და კუთხეს თავისი განუმეორებელი სურნელი მოჰყვება, თავისი განუმეორებელი იდუმალება ახლავს და დღემდე ათას სისხლიან ამბავსა და ტრაგედიას ინახავს გულში საიდუმლოდ. აი, სწორედ ეს გაღმური იდუმალება და ამბები მოდიოდა ლადო კილასონიას მოთხრობებიდან და მაგიტომაც მივხვდი, თორემ მკითხავი კი არა ვარ. „კიო, – ლადომ, – გაღმელი ვარ, ოქროსუბნელიო...“

ეგ იყო და დავმეგობრდით, დღემდე ვმეგობრობთ. წლებია უკვე. ძალიან მნიშვნელოვანია, როცა კაცმა, მერე შემოქმედმა და ხელოვანმა კაცმა, თავისი ძირი და ფესვი იცის, იცის – ვინ არის, საიდან მოდის და რატომ, როგორ უყვარს და სძულს ერთდროულად ეს ყველაფერი. ლადო კილასონიას მოთხრობებში ეს მაგრად იგრძნობა: მოყოლებული მშობლიური სენაკიდან და ნოქალაქევიდან – ოქროსუბნის არანაკლებ მშობლიური ჩიხებით დამთავრებული. გავბედავ და ამ კრებულიდან ჩემს ფავორიტ რამდენიმე მოთხრობის სათაურსაც მოგახსენებთ: „ლელა“, „ცისფერი იზოლენტით გადახვეული ავტომატი“, „ცალთვალა“, „ორატა“ და „ბლაგვად დარტყმული დანა“. აბა, ნახეთ თქვენც... 
(ბექა ქურხულის წინასიტყვაობიდან)

ბექა ქურხულის ახალ წიგნში თავმოყრილი ესეები, ბლოგები და წერილები ჩვენი უახლესი წარსულის გარდამტეხი, საბედისწერო მოვლენების რეტროსპექტივაა. წიგნს სიმძაფრეს ისიც მატებს, რომ ავტორი (მწერალი და პუბლიცისტი) არა მხოლოდ დამკვირვებელია, არამედ ამ მოვლენების უშუალო მონაწილე.

სუბიექტურ, ემოციურ შთაბეჭდილებებს ღრმა და რაციონალური ჭვრეტა ენაცვლება, რომელიც გლობალურ ეიფორიაში მოხვედრილი ქვეყნის ეროვნულ და სულიერ ფასეულობებზე დააფიქრებს მკითხველს

გამომცემლობა „ინტელექტი“  წარმოდგიდგენთ პაატა შამუგიას ახალ პოეტურ კრებულს "შიზოგადოება"

„მეკითხებიან: რატომ წერ? და ამ კითხვასა და ჩემს სხეულს შორის აღმართულ პუნქტუაციის კუზიან უფსკრულს შიშით ჩავყურებ“, – ეს „ძალიან პაატა შამუგიას“ დღევანდელი სიტყვებია, გუშინ, მისივე თქმით, „ცოტათი პაატა შამუგია“ რომ იყო და კაცმა არ იცის, ხვალისთვის რას გვიმზადებს, რას უნდა ველოდეთ ამ თამამი ექსპერიმენტების მოყვარული პოეტისგან, რომელიც საღამოობით ანკესს მოიგდებს ხოლმე ზურგზე – მიდის მდინარეზე და თევზაობს მეტაფორებზე, სიმბოლოებზე, ალეგორიებზე, სხარტ ეპითეტებზე, ზორბა ჰიპერბოლებსა და ზუთხივით მეტაფორებზე. 

ენობრივი თამაშები, კომიკურის და ტრაგიკულის ოსტატური სინთეზი – პაატა შამუგიას სახასიათო სტილი და პოეტიკა ამ წიგნშიც გრძელდება. თუმცა, “შიზოგადოება” ავტორის წინამორბედი კრებულებისგან თვისებრივად განსხვავებულია. ამ განსხვავებას მკითხველი თავად ნახავს, როცა წაიკითხავს და “შიზოგადოების” სრულუფლებიან წევრობას მოიპოვებს

გამომცემლობა „ინტელექტი“ თანამედროვე პროზის სერიიდან წარმოადგენს  ეკა ქევანიშვილის ინტერვიუების „ლიტერატურული პროფაილი“ პრეზენტაციას.

რამდენიმე წლის წინ, სრულიად სპონტანურად, ლიტერატურულ ფორუმზე ქართველი პოეტებისა და პროზაიკოსების ლიტერატურული პროფაილების გამოქვეყნება დავიწყე. დიდი გეგმები არ მქონია, ენთუზიაზმით ვმუშაობდი, უდედლაინოდ, ავტორებს თავად ვარჩევდი, ვინც მაინტერესებდა, ვინც მომწონდა. ერთ ავტორს მეორე მოჰყვა, მეორეს – მესამე. მერე, ამ პროფაილებმა და ინტერვიუების სერიამ ლიტერატურულ ჟურნალებში გადაინაცვლა. იყო „არილი“, „ლიტერატურული პალიტრა“, „საუნჯე“. ასე დამიგროვდა სხვადასხვა თაობის, სხვადასხვა მიმართულების მწერლების ბევრი ამბავი, რომელთა ერთ წიგნში თავმოყრაც გადავწყვიტე“.

(ავტორის შესავლიდან)